2016

شاید شما به عنوان والد کودک مشاهده کرده باشید که مدتهای زیادی فرزندتان از شما می خواهد که یک نوع بازی خاص که او بدان علاقه دارد را با او انجام دهید، و یا هر شب موقع خواب، یک قصه تکراری که شاید بارها برایش خوانده اید و یا گفته اید را بازگو کنید. این قضیه ممکن است تا بدانجا ادامه پیدا کند که شما از این تکرار خسته شوید، و یا حتی متعجب شوید ، چرا که این تکرار با روحیه تنوع طلب کودکتان در تناقض است؛ و یا حتی با روحیه خلاق کودکتان جور در نمی آید؛ گاهی همین تصورات موجب می شود که وسوسه شوید بازی یا قصه جدیدی برای کودکتان رو کنید که شاید بنظر خودتان هیجان انگیز تر باشد. ولی در همین نقطه است که والدین باید به این فکر کنند که چرا کودک من به تکرار این بازی خاص نیاز دارد؟ آیا مگر قرار نیست اینطور باشد که بازی ها و قصه های جدید برای کودک جذاب تر باشند؟ جواب در این حقیقت است که بازی برای کودک صرفا جنبه سرگرمی و وقت گذرانی ندارد، همانطور که گوش سپردن به صدای قصه گو هنگام خواب، صرفا برای راحت تر به خواب رفتن او نیست. قصه و بازی برای یک کودک کارکردهای گوناگونی دارد.

اختلال شخصیت خودشیفته نوعی اختلال شخصیت است که در آن فرد خود را بزرگ و مهم می‌پندارد و به گونه‌ای غلو آمیز احساس توانایی و لیاقت می‌کند. این بیماران مرکز دنیای خود بوده، از هر جهت ویژه هستند، افاده‌ای بوده و در ذهن خود شخص مشهوری هستند. حس خودپسندی و سزاوار بودن، هرگونه نگرانی درباره نیازها، مشکلات و احساسات دیگران را از ذهن آنان خارج می سازد. آنان متکبر و تحکم آمیز بوده، خود را برتر از دیگران می دانند و از دیگران انتظار احترام و تحسین دارند. هنگامی که خود آنان و جهان اطراف‌شان نمی‌توانند انتظارات غیر‌واقع گرایانه و ناممکن آنان را برآورده سازند، به طور شایع دچار ناامیدی می‌شوند.