نور درمانی روزانه به درمان برخی از اختلالات دو قطبی می‌تواند کمک کند!

طبق تحقیقات جدید، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است با انجام مقدار روزانه نور درمانی تا حدودی از افسردگی در امان باشند.

نور درمانی

طی تحقیقی مشخص شد که یک ساعت قرار گرفتن در مقابل دستگاه نوردرمانی، به کاهش علائم افسردگی کمک می کند.

طی نور درمانی، افراد وقت خود را صرف نشستن در نزدیکی دستگاه نور درمانی می کنند – در این مورد، با قرار گرفتن در معرض نور سفید روشن – زمان نور درمانی از ۱۵ دقیقه در روز به یک ساعت کامل در طول یک دوره هفتگی افزایش می یابد.

این مطالعه نشان داد که یک ماه نوردرمانی به درمان افسردگی در افرادی که مبتلا به اختلال دو قطبی هستند کمک می کند.

به گفته دکتر دوروتی سیت:

درمان های موثر برای افسردگی دو قطبی بسیار محدود هستند.

همچنین به گفته این استاد دانشکده روانپزشکی “نوردرمانی گزینه درمان جدیدی برای بیماران دوقطبی است که قطعا طی چهار تا شش هفته اثری قوی بر روی بیمار می گذارد.”

با توجه به بنیاد پژوهشی مغز و رفتار، اختلال دوقطبی “اختلالی مغزی و رفتاری است که با تغییرات شدید در خلق و خو و انرژی فرد مشخص می شود، و عملکرد فرد را مختل می کند.”

به نظر می رسد بیش از ۵٫۷ میلیون نفر اختلال دو قطبی دارند که اغلب شامل قسمت های افسردگی هستند.

نور درمانی | روزانه به درمان برخی از اختلالات دو قطبی کمک کند!

همانطور که تیم سیت اشاره کرد، تحقیقات پیشین نشان داده اند که نور درمانی هنگام صبح علائم افسردگی در افراد مبتلا به اختلال عاطفی فصلی (SAD) – وضعیت افسردگی ناشی از نور کم زمستان – را کاهش می دهد.

با این حال، اشاره شده است که گاهی اوقات نور درمانی می تواند در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی عوارض جانبی مانند مانیا ایجاد کند.

تیم تحقیق همچنان درصدد کشف این موضوع است که آیا ممکن است درمان نقشی در بهبود بیماران دوقطبی با حداقل افسردگی متوسط که داروی تثبیت کننده روانی هم مصرف می کردند، نداشته باشد؟

در این مطالعه، ۴۶ بیمار یا یک نور سفید ۷ هزار لوکس یا نور خورشید ۵۰ لوکس دریافت کردند (به عنوان “عامل پلاسیبو” در آزمایش).

از شرکت کنندگان در این مطالعه خواسته شد از ساعت ۱۲ ظهر تا ۲:۳۰ بعد از ظهر به مدت ۱۵ دقیقه دستگاه نوردرمانی را در فاصله حدود ۳۰ سانتی متری صورت خود قرار دادند.

طی شش هفته، بیماران “مقدار” نور دریافتی خود را از ۱۵ دقیقه به میزان ۶۰ دقیقه در روز افزایش دادند و تغییر قابل ملاحظه ای در خلق و خوی خود احساس کردند.

به گفته تیم سیت “در مقایسه با افرادی که در گروه دارونما قرار داشتند، افراد گروه درمان احتمال بیشتری برای پیشرفت قابل ملاحظه داشتند.”

نور درمانی | روزانه به درمان برخی از اختلالات دو قطبی کمک کند!

نتایج نور درمانی

نتایج حاکی از این بود که بیش از ۶۸ درصد از بیماران در گروه درمان در مقایسه با ۲۲ درصد کسانی که در گروه دارونما قرار داشتند به حالت طبیعی برگشتند.

همچنین بیماران در گروه درمان نمره افسردگی متوسط بسیار پایین تری نسبت به گروه دارونما (پلاسیبو) داشتند و به طور قابل ملاحظه ای کارکرد بالاتری از خود نشان دادند، به این معنا که آنها می توانند به کار بازگردند یا کارهای خانگی که قبل از درمان قادر به انجام آن ها نبودند را انجام دهند.

بدیهی است هیچ یک از بیماران مانیا یا هیپومانیا که شامل دوره سرخوشی، رضایت مندی، تحریک پذیری، بی قراری، صحبت کردن سریع، افکار رقابتی، عدم تمرکز و رفتارهای ریسک پذیری هستند را تجربه نکرده بودند.

سیت در اخبار منتشره دانشگاه عنوان کرد:

“ما به عنوان پزشکان، باید درمان هایی را که عوارض جانبی را ندارند و تاثیر خوب و پایداری دارند، پیدا کنیم. درمان با نور روشن در ظهر می تواند این شرایط را داشته باشد.”

دو روانپزشک معتقدند که درمان ممکن است برای بیمارانی که اغلب گزینه های کمی دارند، مناسب باشد.

به گفته دکتر سفت ماندل ، مدیر روانپزشکی بیمارستان هانتینگتون :

“هیچ داروی ضد افسردگی استانداردی برای درمان افسردگی دوقطبی مورد تایید نیست.”

وی اضافه کرد که داروهای ضد روانپزشکی که برای اختلالات دوقطبی تجویز می شوند، اغلب با عوارض جانبی همراه هستند که باعث می شود بسیاری از بیماران از مصرف آنها جلوگیری کنند.

نور درمانی گزینه درمانی دیگری را ارائه می دهد، که قطعا ضرری ندارد.

با این حال، او اشاره کرد که بیماران مبتلا به علائم شدید در مطالعه شرکت نکرده بودند و همچنین معتقد است که بسیاری از مردم قادر نخواهند بود که به طور طولانی در طی روز در برابر نور قرار بگیرند.

دکتر امی باکسی روانپزشکی است که خدمات بالینی بزرگسالان را هدایت می کند.

وی معتقد است که نور درمانی ممکن است به گزینه های درمانی محدود ما برای افسردگی دو قطبی اضافه شود.

این مطالعه توسط موسسه ملی بهداشت روان ایالات متحده تأمین مالی شده و در ۳ اکتبر در مجله آمریکایی روانپزشکی منتشر شد.