تریکوتیلومانیا وسواس کندن مو

شاخص اصلی اجبار کندن مو،کشیدن مکرر موها ی بدن می باشد که باعث از دست دادن قابل توجه از موهای شخص ، منجر می شود. میل شدید و غیر قابل کنترل کندن موها می تواند موهای سر،پلک،مژه،صورت و هر قسمت از بدن را شامل شود.

عدم توانایی بیمار برای مقاومت در میل به انجام کندن مو که برای فرد مضر و ناراحت کننده است از نشانه های اختلال کندن مو می باشد.

• اگر کندن مو مربوط به یک التهاب پوستی قبلی باشد ، شامل اجبار کندن مو نمی شود زیرا در وسواس کندن مو پوست سر از سلامت کامل برخوردار است.

• جنون موکنی گرچه شباهت زیادی به وسواس موکنی دارد اما این دو یکی نمی باشد. در جنون مو کنی، کندن مو یک عمل لذت بخش و ارضا کننده محسوب می شود.

وسواس موکنی در هر سنی مشاهده می شود ولی اغلب افراد مبتلا به وسواس مو کنی را دختران جوان تشکیل می دهند.

در کودکان پسر بچه ها بیشتر از دختر بچه ها به وسواس موکنی  مبتلا می شوند، که این امر در سنین نوجوانی و بزرگسالی برعکس بوده و در دختران نوجوان و جوان بیشتر از پسران نوجوان و جوان بروز پیدا میکند.

ریزش مو در وسواس کندن مو مثل طاسی ، کامل نبوده و حاشیه های موهای کنده شده دست نخورده باقی می ماند و موها در اندازه های مختلف در نقاط کنده شده دیده می شود و موهای باقی مانده محکم بوده و کندن آنها به آسانی ممکن نمی باشد.

وسواس موکنی در پاسخ به افکار وسواسی و به منظور کاهش تنش ناشی از افکار وسواسی انجام می گیرد.

در وسواس کندن مو افراد مبتلا قبل از کندن موی خود احساس تنش فزاینده پیدا میکنند و احساس تنش، افراد مبتلا را وادار به کندن موی خود می کند و با کندن موی خود از تنش رهایی می یابند.

گاهی افراد بعد از کندن موی خود اقدام به موخواری می کنند.( یعنی موی کنده شده را در دهان خود می گذارند) وبا افزایش تنش ها این رفتار با فراوانی بیشتری تکرار می شود. بنابرین هر عاملی چون اختلافات خانوادگی،تبعیض،انتقاد از رفتار موکنی، مشکلات تحصیلی،عاطفی و ارتباطی( عوامل استرس زا ) می تواند باعث تشدید رفتار موکنی شود.

خجالت افراد مبتلا و خانواده آنها از عنوان کردن مشکل، موجب می شود تا آنها دیرهنگام به متخصص مراجعه نمایند.

درمان وسواس موکنی و جنون موکنی:

در درمان وسواس موکنی و جنون موکنی درمان های دارویی و درمان روان شناختی موثر هستند.

در جنون موکنی درمان دارویی و سپس درمان روانشناختی و در وسواس موکنی درمان روانشناختی در الویت می باشد. درهرحال درمان دارویی و روانشناختی بیشترین تاثیر و تاثیر زودهنگام داشته و درمان روانشناختی جلوی عود دوباره بیماری را می گیرد.

درمان روانشناختی شامل درمان های فردی و گروهی می باشد و گاهی از خانواده درمانی برای درمان روابط، تعاملات خانوادگی و آموزش تعاملات مناسب در درمان استفاده می شود.

منبع : www.y-esmaili.com