چطور از کمال گرایی دست برداریم؟

اما کمال گرایی طاقت فرسا است. این خوبه که بخوای بهترین باشی، اما دنبال کردنش به عنوان یه هدف، کاری نیست که ازش لذت ببری، بلکه بیشتر مثل شکنجه کردن خودت می مونه. دویدن که مثل غذای روحم بود، تبدیل شده بود به مراسمی زجر آور. گاهی بعد از دویدن های طولانی مدت، از شدت فشار بالا می آوردم و به جای اینکه احساس پیشرفت کنم، روحیه م تضعیف می شد.

کمال گرایی در پدر و مادر بودن رو هم فراموش کنید، چون واقعا مزخرفه. مهم نبود من چی می خوام، به هرحال فرزندانم چیز دیگه ای می خواستند. تمیز نگه داشتن خونه به جوک تبدیل شده بود و نهایتا باید تسلیم می شدم. کمال گرایی؟ هرگز! دیگه نمی تونستم ادامه بدم و همین که این عادتو کنار گذاشتم، اتفاقات جالبی پیش اومد.

شروع به لذت بردن کردم

من سه فرزند دارم و خونه م هیچ وقت بی عیب و نقص نیست و همیشه یه گوشه از این خونه ریخت و پاشه. همین که اهمیت دادن به این موضوعو کنار گذاشتم، موفق شدم افراد خونه رو بیشتر مورد توجه قرار بدم. متوجه لبخند و جوک هاشون شدم و دیگه کمتر به ریخت و پاشاشون اهمیت می دادم.

چطور از کمال گرایی دست برداریم؟

بیشتر شکرگذار شدم

وقتی به طرز قرار گرفتن گلای رز کنار هم دیگه اهمیت ندادم، متوجه شدم بیشتر از اونا لذت می برم. تندروی رو کنار گذاشتم و متوجه لذت های کوچیک شدم. حسی که موقع نشستن روی کوسن پیدا می کردم، بوی عطری که روی مچ دستم می زدم، توجه به گل هایی که فرزندام برام می چیدند، جای عجله برای انجام دادن کارا و اول بودن تو همه چیز رو گرفته بود. با کنار گذاشتن کمال گرایی متوجه زیبایی لحظه ها شدم و بابت این واقعا شکرگذارم.

چطور از کمال گرایی دست برداریم؟

کارهای بیشتری رو به پایان می رسونم

داشتن موها و ناخن کامل رو کنار گذاشتم و همین زمان رو برای ورزش کردن، افزایش تعادل و بازی با فرزندام صرف کردم. در واقع به چیزایی پرداختم که منو واقعا خوشحال می کرد، نه چیزایی که ظاهرمو خوشحال نشون می داد.

متناسب تر شدم

من در دویدن، دنبال کمال بودم اما چنین چیزی اتفاق نمیفتاد. هنگام دویدن برای خودم زمان هایی رو مشخص می کردم و باید سر موقع به مقصد می رسیدم اما وقتی این چیزا رو رها کردم، متوجه ورزش های دیگه ای مثل یوگا شدم که زندگیم رو تغییر داد. بعد از مدتی فهمیدم تناسب اندامم هم بیشتر شده.

عشق واقعی و حقیقی رو پیدا کردم

رها کردن کمال گرایی و وقت گذاشتنای بیش از حد روی امور بی مورد، باعث شد چیزی که واقعا مهمه رو ببینم. متوجه عشقی که تو زندگی داشتم شدم، طوری که فرزندان و همسرم صدام می کردن، طوری که من رو تو آغوش می گرفتند و احساسی که به من می دادند رو بهتر از هر وقتی درک می کردم.

استایل واقعیم رو پیدا کردم

قبل از این، داشتم پست های اینستاگرام و شبکه اجتماعی رو زندگی می کردم اما استایل واقعی من چیز دیگه ای بود. متوجه شدم وقتی بدون تحت تاثیر قرار گرفتن و تنها با توجه به علایق خودم پیش می رم، همه چیز زیباتر و ساده تره.

زندگی کردن واقعی رو شروع کردم

هرچیزی تو زندگی مون مهمه، کامل نیست. فرزندانمون اشتباه می کنند، گاهی شکست می خوریم، کاری نیمه تموم می مونه. مدت زمان زیادی رو به خاطر کمال گرایی از دست دادم و نتونستم از چیزی جز هدفم لذت ببرم. وقتی تصمیم گرفتم به جای لذت بردن از پایان کار، از لحظه لحظه زندگی لذت ببرم، حقیقت رو دریافتم: وقتی تلاش می کردم به چیزی دست نیافتنی برسم، همه چیزو از دست می دادم.