چطور بفهمیم کودکمان دچار اوتیسم است؟

این عادی بودن چیست؟ چه اتفاق جالب و قابل افتخاری ست که این همه از نبودش استرس داریم؟ خیلی اوقات تمام خلاقیت و ویژگی های منحصر به فرد کودکانمان را به خاطر عادی بودن از بین می بریم و به این کارمان افتخار می کنیم. کاری که کودکان اوتیستیک اجازه نمی دهند، آنها اجازه نمی دهند متفاوت بودنشان را از آنها جدا کنیم. خودشان هستند.

دوم اپریل، روز جهانی اوتیسم است. از هر صد نفر در اطراف ما احتمالا یک نفر به این بیماری مبتلاست. اوتیسم در واقع یک اختلال در رشد مغز است که باعث بروز مشکلاتی در روابط اجتماعی، ارتباط با دیگران و همچنین انجام یک سری کارهای تکراری می شود. البته علائم این بیماری می تواند بین افراد بسیار متفاوت باشد.

اوتیسم نقطه پایان ندارد اما بد نیست بدانیم از کجا شروع می شود و از چه سنی قابل تشخیص است. احتمالا اوتیسم از خیلی زود یعنی از اوایل دوران بارداری آغاز می شود، اما به مرور رشد می کند و پیشرفته تر می شود. اولین نشانه های این بیماری بین یک تا دو سالگی قابل تشخیص است. نوع بازی کردن این کودکان با دیگر کودکان متفاوت است. مثلا در حدود ۲ سالگی کودکان بازی های نمادین انجام می دهند، یعنی وانمود می کنند که به عروسک خود غذا می دهند یا اتومبیل خود را در پارکینگ پارک می کنند اما کودکان اوتیسم بازی های نمادین انجام نمی دهند و بجای آن وسایل بازیشان را ردیف و پشت سر هم می چینند و یا مرتب آنها را می چرخانند.

کودکان اوتیستیک دوست ندارند عادی باشند. متفاوت بودن نقطه قوت است نه عیب

یا نوع ارتباطش با کودکان دیگر یا بزرگسالان عادی نیست، مثلا به چیزی اشاره نمی کند یا اگر شما به جایی اشاره کنید جهت اشاره دست شما یا نگاهتان را درک نمی کند. یا نقاشی یا بازی خاصی را مدام تکرار می کنند، البته نکته مهم و اساسی این است که علائم ذکر شده باید قبل از سه سالگی بروز کند وگرنه به سختی می توان گفت نشانه ای از اوتیسم است.

با یک بازی ساده کودک خود را بسنجید

برای تشخیص این بیماری می توان از بازی ها کمک گرفت برای نمونه این بازی برای کودکان سه تا چهار سال مناسب است:

دو عروسک خرگوش و قورباغه داریم و دو جعبه و یک سکه، بازی اینطور شروع می شود که قورباغه یک سکه دارد و سکه خودش را داخل جعبه شماره ۱ می گذارد و می رود، خرگوش زرنگ سکه را از جعبه شماره ۱ بر می دارد و داخل جعبه شماره ۲ می گذارد و می رود، حالا قورباغه بازگشته و می خواهد سکه اش را بردارد، از کودک می پرسیم، به نظر تو قورباغه فکر می کند سکه در کدام جعبه است؟ در حالت عادی کودک می گوید جعبه شماره ۱، اما کودکان اوتیسم می گویند جعبه شماره ۲ چون سکه واقعا داخل جعبه شماره ۲ است.

آیا اوتیسم بین افراد شبیه به هم عمل می کند؟

این بیماری سطح های متفاوتی دارد، بسیاری از مبتلایان به اوتیسم می توانند تحصیل کنند و در آینده شغل داشته باشند، اما برای درک بعضی اصطلاحات دچار مشکل می شوند و البته بعضی دیگر در گفتار و حرکت کردن هم با مشکل رو برو می شوند.

در واقع اوتیسم را نمی توان با لیستی از جملات توصیفی مشخص توضیح داد، بسیاری از حالات بین افراد متفاوت متغیر است و مجموعه جهان بینی خاصی را برای شخص ایجاد می کند که برای دیگران قابل درک نیست، اما این طور هم نیست که نتوان با افراد اوتیستیک تعامل یا زندگی کرد.
به غیر از برخی دسته های اوتیسم که بسیار حاد و پیشرفته است و نیاز به مراقبت های ۲۴ ساعته و درمان خاص دارند و بهتر است در نزدیکی یک متخصص و پرستارهای دوره دیده زندگی کنند. در باقی حالات، زندگی در خانواده برای این کودکان مفید تر است.

از آنجایی که این کودکان اغلب از ضریب هوشی عادی و حتی بالایی برخوردار هستند، بسیاری فکر می کنند که ارتباط خاصی بین اوتیسم و ریاضیات وجود دارد در صورتی که بسیاری از این کودکان عاشق خلاقیت و آفرینش های جدید هستند. به همین دلیل است که می گوییم حضور این کودکان در خانواده بسیار مفید است زیرا باعث می شود علایق و خواسته هایشان توسط خانواده شناخته شود و بسته به شدت پیشرفت اوتیسم در آنها به سمت فعالیت های مفیدی راهنمایی و هدایت شوند.

اگر از متفاوت بودن این کودکان نترسیم، می توانیم به توانایی های خاص آنها پی ببریم. مثلا برخی از این کودکان تخیل بسیار قوی ای دارند و می توانند با کمک و آموزش خوب و موثر به نویسندگان توانایی تبدیل شوند.

حرف آخر

اصولا ما از متفاوت بودن می ترسیم و در اثر این ترس و دلهره واکنش های عجیبی از خود بروز می دهیم. اما این عادی بودن چیست؟ چه اتفاق جالب و قابل افتخاری ست که این همه از نبودش استرس داریم؟ خیلی اوقات تمام خلاقیت و ویژگی های منحصر به فرد کودکانمان را به خاطر عادی بودن از بین می بریم و به این کارمان افتخار می کنیم. کاری که کودکان اوتیستیک اجازه نمی دهند، آنها اجازه نمی دهند متفاوت بودنشان را از آنها جدا کنیم. خودشان هستند.

و حرف آخر ما این است که بجای ناراحت و نگران بودن از تفاوت این کودکان با کودکان نرمال و عادی، چه بهتر که از متقاوت بودنشان تجلیل کنیم و لذت ببریم و در آموزش های مفید و در راستای ویژگی هایشان یاریشان کنیم.