آیا دارو درمانی اعتیاد آور است

آیا دارو درمانی اعتیاد آور است

نوشته شده توسط :

دکتر پرویز علیوردی

صدای زندگی :

دکتر سوال خود را در ابتدا می خواهم اینگونه بیان کنم که با توجه به اینکه شما در عرصه ی دارو درمانی مشغول به فعالیت هستید و از لزوم درمان دارویی مطلع، چه عاملی موجب می گردد که افرادی که نیازمند به درمان دارویی روانپزشکی هستند، از این کار اجتناب کرده و به روانپزشک مراجعه نمی کنند ؟

دکتر علیوردی :

معمولا افرادی که برای درمان دارویی کاندید می شوند، بخاطر بعضی ترس ها و نگرانی هایی که در ذهن دارند از مراجعه حضوری برای شرح حال خود و گرفتن داروی تجویز شده امتناع می کنند که عمده ی این دغدغه ها شامل خطاهای ذهنی زیر است :
اگر من داروی روانپزشکی مصرف کنم، برای همیشه به آن وابسته خواهم شد
در واقع فرد مراجعه کننده تصور می کند که مصرف کوتاه مدت هر یک از داروهای روانپزشکی منجر به این خواهد شد که وی به مصرف آنها اعتیاد پیدا کند و دچار وابستگی کامل جسمی و روانی به آنها گردد

در پاسخ به این شبهه باید بگویم که از لحاظ میزان اعتیاد و وابستگی آوری، داروها به دو دسته تقسیم می گردند :
دسته اول داروهایی است که به سرعت اثر تسکینی خود را نشان می دهند که به احتمال قوی این داروها اعتیاد آور خواهند بود
دسته ی دوم داروهایی هستند که برای بروز اثرات درمانی خود نیاز به یک تا دو هفته مصرف مقدماتی دارند که این دسته از داروها اثر اعتیاد آوری ندارند
توضیح بیشتر اینکه بخشی از داروها که توسط عامه ی مردم به صورت سرپایی و بدون تجویز پزشک برای درمان فوری و سریع تنش ها و اضطراب های روانی مورد استفاده قرار می گیرند، به شدت اعتیاد آور هستند
از جمله ی این داروها، داروهای تسکین بخش و اعتیاد آوری مانند قرص دیازپام، لورازپام، کلونازپام (که اصطلاحا به داروهای پام معروف هستند) و همچنین داروهای ضد اضطراب آلپرازولام یا زاناکس می باشند
جالب اینجاست که این داروها بدون نیاز به تجویز پزشک و به میزان زیاد در دسترس عموم مردم قرار دارد و قابل تهیه می باشد
و طنز ماجرا در این است که بسیاری از مردم به طور خودسرانه این داروهای اعتیاد آور را مصرف می کنند ، ولی حاضر به مراجعه نزد پزشک متخصص اعصاب و روان نیستند
زیرا واهمه دارند که پزشک به آنها داروی اعتیاد آور بدهد. در حالی که خودشان در حال مصرف این دسته از داروها هستند
اغلب روانپزشکان در نسخه ی درمانی خود به تجویز داروهای درمان کننده و نه تسکین دهنده می پردازند، چون به این مطلب اشراف دارند که تجویز داروهای تشکین دهنده موجبات وابستگی بیمار به آن داروها را فراهم می آورد
از جمله داروهای درمان کننده ی روانپزشکی می توان به این موارد اشاره نمود :
داروهای ضد افسردگی که شامل داروهائی هستند که ماده ای به نام سروتونین را در مغز افزایش می دهد
افزایش ماده ی سروتونین در مغز منجر به افزایش میزان شادی و سر زندگی و کاهش افسردگی می گردد
داروهای ضد پرخاشگری که شامل دارویی مثل دپاکین می باشد که کارکرد این داروها، تثبیت و به تعادل رساندن خلق و خوی افراد می باشد و از انجام رفتارهای ناگهانی و تکانه ای که در آن فرد ابتدا رفتار نامناسبی را از خود نشان می دهد و بعدا به چرایی و چگونگی این رفتار پیش بینی نشده می پردازد و از آن نادم و پشیمان می گردد ، جلوگیری می کند.

ادامه مصاحبه را میتوانید با کلیک بر روی این نوشته مشاهده نمایید